Babaanneme...

Yaşlandıkça eski anıların daha değerli olduğunu düşünüyorum.

Babaannem ile otururken söylediğim ufacık bir şeyden yıllar öncesine dönebiliyor. Sohbetin sonu ise yedi ay önce veda ettiğimiz dedeciğim ile bitiyor.

Her zaman babaannemin gezmeleri, tozmaları sevdiğini; dedemin ise kiraz ağaçları ve arıları ile sessizliğe ve sakinliğe alışık olduğunu düşünüyordum.

...Birbirinden çok uzak iki insan...

Fakat hiç de öyle değilmiş! Babaannemin göz yaşlarını samimi bir şekilde hissedince anlıyorsunuz sevdiğiniz insanın gözlerinizin önünde ölümü bekleyişini.

Çoğu zaman ağlarken dedemin son sözlerini sayıklıyor yanık bir türkü edasında. 

Bazen diyorlar 

''Neden çocukların yanında ağlıyor?''

''Devamlı dedelerinden bahsediyor.''

NEDEN Mİ!?

Çünkü onun da içi yanıyor.

Bir insanın kendini başkasına karşı açması kadar zor bir şey yoktur.

Yaşlı ve yalnız bir kadın eğer içindekileri dökmek istiyorsa bırakın döksün. Biz konuşup anlattığından daha çok evde tek kaldığı zamanlarda içten içe kendini kemireceğini de aklımıza yazmak gerek!

İçimizde tuttuğumuz her sıkıntı bizlere sağlık sorunları vb. sorunlarla dönmesinden ise yakınlarımızla birlikte acıyı hafifletmeliyiz.

Büyük annelerinize ve dedelerinize değer verin. Onlarla zamanınızı doyasıya yaşayın ve sizi sıkan davranışlarına göz yumun çünkü her birimiz ister istemez onların bir sonraki sürümü olacağız.