Dostsun, Kardeşsin!

Arkadaşlarınızın kaç tanesine 'Gerçek bir arkadaş.' diyebilirsiniz?

Saygı duyduğum bir arkadaşımın bir sözü var. Daha yeni tanıştığımızda bana hiç arkadaşının olmadığını söylemişti. Nedenini sorduğumda ise hiç birinin gerçek arkadaş olmadığının ve herkesin birbiri üzerinde çıkarları olduğunu söylemişti.

Çok haklı!

Gün geçtikçe bunu daha iyi kavrıyorum. Bu benim biraz da saflığımdan kaynaklanan bir durum olsa gerek. Karşımda ki insan için uğraşmak ona emek harcamak istiyorum ve bunu her yaptığımda hüsrana uğruyorum. 

Neden hep ben üzülüyorum?

Bu dünyada benimle gülecek bu kadar insan varken benimle ağlayacak bir insanın olamaması adil mi?...

...derken aklıma o güzel insan geliyor.

Herkesin gözünde ki buz kraliçesi birden beliriveriyor yanımda. Cesur, dürüst, adil ve güçlü bir dost oluyor bana!

Kimi zaman hoşlandığımız şeyler farklı oluyor ama o yinede buna saygı duyuyor.

Üzüldüğüm zaman beni dinliyor ve beni güldürüyor.

Benim gibi bir korkağı iteleye iteleye bir aslana çeviriyor.

Umursamamayı, insanları kıra bilmeyi öğretiyor.

Önemli olanın görsellik olmadığını, o anki mutluluğun unutulmazlığını anlatırcasına fotoğraflarımızı saklıyor.

...

Tanıştığımız da daha on iki yaşındaydık. Bizim ilçeye taşınmıştı ve ben her zaman olduğu gibi arkadaş kıtıydım. Sadece kapısına gidip tanışmıştım ve o günden itibaren başladı bizim dostluğumuz.

Çocukluğumuz boyunca beraber bisiklet sürdük, dondurma yedik, ilçenin tepesine çıktık ve etrafı izledik, böğürtlen topladık, sıra arkadaşı olduk...

Tüm bunlar sadece bir yıl içinde oldu ve biz büyüdük fakat bu olay olurken farklı şehirlerdeydik çünkü başka bir şehre taşındım.

Yaz tatillerinde her geldiğimde çok şey değişti. Şehir değişti, arkadaşlarım değişti fakat bir o değişmedi! Çünkü o her zaman aynıydı, hep benim arkadaşımdı.

Biz artık iki genç kız olarak arkadaştık. Bu sefer beraber deli gibi koşuyor, müzik dinliyor, yemek yapmak başlığı altında annesinin tencerelerini yakıyor, anneannem ile dolma sarıyor, belli televizyon programlarını deli gibi takip edip iki ev arasında mekik dokuyorduk...

Fakat biz yine ayrılmak zorunda kaldık hemde on iki saatlik bir uzaklık kadar!

Ama biz ruhen hiç ayrılmadık! Beni yola çıkana kadar hiç bırakmadı. Biz kırk gün boyunca hiç birbirimizden ayrılmadan gezdik. Bu yüzden her kalbim kırıldığında ya da yalnız kaldığımda ona ihtiyaç duyuyorum ve o  her seferinde aynı tepkiyi veriyor.

''Ben senin yanında bile olamazken kim ne cüretle kalbini kırıyor?!''

Kırıyorlar dostum! Onlar kırdığını topladığın için tek dostum sensin ya!

Sen sahip olduğum tek dostum, ailemin de deyimiyle kardeşim... 

Seni asla ne kırmak isterim ne de üzmek isterim. Bu hayatta hiç kimsenin peşinden koşmayan ben senin sonsuza kadar sağ kolun olacağım...